شبهه های محرم و عزاداری ها

[Hossein]

در اینجا میخوام یکسری شبهات که در رابطه با محرم و عزاداری ها بعضا مطرح میشه جوابهاش رو بزارم .
بصورت سوال جواب قرار میدم امیدوارم که مفید باشه برای دوستان .

شبهه :

عزاداري و قمه و سينه زني تا كي ادامه خواهد داشت و فايده اش چيست؟ چرا براي مانند همزه و بلال و سميه و ... كه در راه اسلام شهيد شدند، ما عزاداري نمي كنيم؟

جواب :

قيام امام حسين (عليه السلام) از چند جهت حائز اهميت است. قيام امام حسين (عليه السلام) براي نجات دين بود و مبارزه با كساني كه هدفشان نابودي اسلام و دين بود؛ بطوريكه متفكر مسيحي معاصر در كتاب الحسين في فكرة المسيحية مي گويد:

اسلام اگرچه با آمدن رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) ظهور پيدا كرد، ولي بقاي اسلام بستگي داشت به قيام امام حسين (عليه السلام).
يعني منِ مسيحي، برداشتم از قيام امام حسين (عليه السلام) اين است. و از طرفي شهادت مظلومانه امام حسين (عليه السلام) و اهل بيتش در كربلاء هر انساني را به تأثر وا مي دارد. حتي آقاي ويل دورانت كه مورخ آمريكائي است، وقتي قضاياي كربلاء را بررسي مي كند، آنچنان تحث تأثير قرار مي گيرد، از يزيد و لشكريانش به عنوان پست ترين و قسي ترين افراد نام مي برد. حتي اين تعبير در ذهنم هست كه مي گويد:

اگر كساني بخواهند عمل يزيد را نسبت به امام حسين (عليه السلام) يا نسبت به امام سجاد (عليه السلام) يا علي اكبر (عليه السلام) يا حضرت عباس (عليه السلام) توجيه كنند، ولي اين جنايت لشكريان يزيد را نسبت به طفل شيرخواه امام حسين (عليه السلام)، كه نه قدرت دفاع داشت و نه توان مقاومت داشت و به آن صورت دلخراش شهيد كردند، هر انساني را متأثر مي كند، و نفرين خود را بايد نثار اين افراد كند.
خود رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) از همان ولادت امام حسين (عليه السلام) در رابطه با شهادت امام حسين (عليه السلام) متأثر بوده و اين را مورخان أهل سنت در مقتل خوارزمي و مجمع الزوائد هيثمي و ... نقل كرده اند؛ حتي روايتي را از ام سلمه نقل مي كنند كه مي گفت:
از ابو امامه روايت شده است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به همسرانش فرمود : مواظب باشيد كارى نكنيد كه حسين مرا به گريه درآوريد ! آن روز كه نوبت ام سلمه بود و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله در خانه او تشريف داشت .
جبرئيل نازل شد . حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله به اتاق رفت و به امّ سلمه سپرد كه : مواظب باش كسى وارد اتاق نشود . حسين عليه السلام آمد و همين كه چشمش به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله افتاد ، مى‏خواست داخل اتاقش شودكه ام سلمه او را گرفت و به سينه چسبانيد . امام حسين عليه السلام گريست و وى سعى مى‏كرد تا او را از گريه باز دارد ؛ ولى گريه حسين عليه السلام شدت يافت و ام سلمه او را رها كرد و به اتاق حضرت صلّى اللّه عليه و آله داخل گشت و روى دامان پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله نشست .
جبرئيل به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله خبر داد كه در آينده نزديك ، امت تو همين فرزندت را به شهادت مى‏رسانند . رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله از سخن «جبرئيل» به شگفت آمد و فرمود : آن ها در حالي كه به من ايمان دارند ، فرزندم را شهيد مى‏كنند ؟ ! جبرئيل گفت : آرى ! آن ها وى را شهيد مى‏نمايند .
در حالي كه جبرئيل مشتى خاك به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى‏داد ، گفت : اين خاك از همان سرزمينى است كه در آن به شهادت مى‏رسد .
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در حاليكه بسيار اندوهناك بود حسين عليه السلام را به بغل گرفت و از خانه بيرون رفت . ام سلمه گويد : پنداشتم از آن كه حسين عليه السلام را اجازه داده‏ام تا وارد منزل شود ، ناراحت شده است ، براى همين عرض كردم : يا نبى الله ! جانم فداى شما ، خود شما به ما (همسران) توصيه كرده بوديد كه كارى نكنيد حسين من بگريد و از سوى ديگر دستور داده بوديد اجازه ندهم تا كسى بر شما وارد شود و بالاخره چاره نداشتم و به حسين عليه السلام اجازه ورود دادم . پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله چيزى نگفت تا اينكه نزد اصحاب خود رسيد . آنان در مكانى نشسته بودند . حضرت فرمود : امت من ، اين فرزندم را شهيد مى‏كنند

مجمع الزوائد ، الهيثمي ، ج 9 ، ص 189 و المعجم الكبير ، الطبراني ، ج 8 ، ص 285 – 286 و تاريخ مدينة دمشق ، ابن عساكر ، ج 14 ، ص 190 – 191 و ترجمة الإمام الحسين (ع) ، ابن عساكر ، ص 245 – 246 و ... .

یا

ام الفضل دختر حارث روزى حضور رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) شرفياب شده عرضه داشت ديشب خواب وحشتناكى ديدم . آن حضرت فرمود : خواب خود را بگو . عرضه كرد خواب عجيبى است كه از اظهار آن خوددارى مى‏كنم . فرمود : در عين حال باز هم خوابت را نقل كن . عرض كرد : در خواب ديدم مانند آن كه قطعه از بدن شما جدا شد و در دامن من افتاد . رسول خدا فرمود : خواب بسيار خوبى ديدى . به زودى فاطمه (عليها السلام) فرزندى خواهد آورد و آن فرزند در دامن تو خواهد بود و چون حسين (عليه السلام) متولد شد آن حضرت در دامن من قرار گرفت .روزى همچنان كه حسين (عليه السلامم) در دامن من بود به ر رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) وارد شدم . حضرت نگاهى به حسين نمود و ديدگانش اشك آلود شد . عرضه داشتم پدر و مادرم فداى شما باد چرا گريستيد ؟ فرمود : هم اكنون جبرئيل بر من نازل شد و خبر داد امت من به زودى همين فرزند مرا شهيد مى‏كنند و خاكى از خاك سرخ رنگ او براى من آورد .

المستدرك ، الحاكم النيسابوري ، ج 3 ، ص 176 – 177 و تاريخ مدينة دمشق ، ابن عساكر ، ج 14 ، ص 196 – 197 و البداية والنهاية ، ابن كثير ، ج 6 ، ص 258 و ...

یا

وقتي امام حسين (ع) بدنيا آمد، رسول اكرم (ص) وقتي بر قنداقه امام حسين (ع) آمد، نگاهي كرد و قطرات اشكش جاري شد؛ خواهر أسماء بنت عميس عرض كرد: يا رسول الله چرا گريه مي كني؟ رسول اكرم (ص) فرمود: اين فرزندم را تقتله الفئة الباغية من أمتي، گروه ستمكار و ياغي از أمتم خواهند كشت او را، و لا أنالهم الله شفاعتي. خداوند شفاعت من را به اينها قسمت نكند.
مقتل الحسين خوارزمي، ج1، ص88 - ذخائر العقبي طبري، ص119.

یا

خود أم المؤمنين عايشه قضيه اي را مشابه اين نقل مي كند كه رسول اكرم (ص) آقا امام حسين (ع) را بغل كرد و گريه فرمود و مي گويد: من عرض كردم يا رسول الله چرا گريه مي كنيد؟ عين همين قضيه را مطرح كرد و فرمود:
و إن أمتي ستفتن بعدي.
أمت من بعد از من گرفتار امتحان خواهند شد.
و بعد جبرئيل مي گويد:
إن إبني الحسين يقتل بعدي بأرض الطف.
در سرزمين طف، حسين تو را مي كشند.
مجمع الزوائد هيثمي، ج9، ص188 – معجم كبير طبراني، ج3، ص107

حال سوال اینجاست که ایا پیامبر نعوذ به الله گریه های بیهوده کرده است یا طرز تفکر این شبهه افکنان درست نمیباشد ؟

[Hossein]

شبهه :

سر بریدن امام حسین دروغ است ، یا یزید اصلا دستود کشتن امام را نداده بود یا وقتی امام حسین کشته شد یزید بسیار ناراحت شد و ...

جواب :

دروغ محض است ، نمونه های زیر را در نظر بگیرید : مثلا آقاي إبن جوزي از بزرگان أهل سنت در كتابي كه در ذم و لعن يزيد نوشته به نام الرد علي المتعصب العنيد، ص45 مي گويد:
ثم دعا إبن زياد زهر بن قيس فبعث معه برأس الحسين و رءوس أصحابه إلي يزيد و وضع رأس الحسين بين يدي يزيد و عنده ابو برزه، فجعل ينكته علي فيه، فقال له ابو برزه إرفع عصاك، فوالله لربما رأيت النبي علي فيه.

ابن زياد به يكي از مأمورين خود دستور داد كه سر امام حسين (عليه السلام) را به طرف يزيد حمل كند، و سر مطهر امام حسين (عليه السلام) را جلوي يزيد گذاشت، ابو برزه صحابي هم آنجا بود و يزيد با عصاي خودش بر لب هاي خشك امام حسين (عليه السلام) مي زد و اشعاري مي خواند؛ ابو برزه گفت يزيد عصايت را بردار از لب هاي او، قسم به خدا كه ديدم نبي مكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) بر لب هاي او بوسه مي زد.

جالب اينكه آقاي ابن كثير مي گويد:
عن مجاهد، قال جيء برأُس الحسين و وضع بين يدي يزيد بن معاويه فتمثل هذين البيتين:

ليت أشياخي ببدر شهدوا جزع الخزرج من وقع الأسل

لاهلوا و لاستهلوا فرحا و لقالوا يا يزيد لا تشل

وقتي سر امام حسين (عليه السلام) را آوردند جلوي يزيد، يزيد اين دو بيت را خواند:

اي كاش اجداد من كه در روز بدر به دست پيغمبر (صلي الله عليه و آله و سلم) و علي (عليه السلام) كشته شدند، زنده مي شدند و اظهار خوشحالي مي كردند و از من تشكر مي كردند كه انتقام ما را گرفتي.

البداية‌ و النهاية، ج8، ص209

خود ذهبي در تاريخ اسلام، ج5، ص19و 20 مي گويد:

و علي بن الحسين في غل فضرب يزيد علي ثنيتي الحسين.

امام سجاد (عليه السلام) در حاليكه به زنجير بسته شده بود، يزيد بر دندان هاي امام حسين (عليه السلام) مي زد.

[Hossein]

شبهه :

چرا عزاداري براي امام حسين (ع) وياران با وفايشان از اول محرم آغاز مي شود با اين كه ايشان در دهم محرم به شهادت رسيدند ؟

جواب :

اولا: با آغاز مام محرم مصائب امام حسين (ع) ويارانش تداعي مي شود وسيره ائمه عليهم السلام نيز احياي دهه محرم بود همان طوري که امام رضا (ع) مي فرمايند:
کان أبي إذا دخل شهر المحرم لا يري ضاحكا و كانت الكآبة تغلب عليه حتي يمضي منه عشرة أيام
فإذا كان يوم العاشر كان ذلك اليوم يوم مصيبته وحزنه وبكائه ويقول: هو اليوم الذي قتل فيه الحسين صلي الله عليه.

يعني: وقتي ماه محرم فرا مي رسيد در پدرم امام کاظم عليه السلام آثار شادي ديده نمي شد و همواره غمگين بودند ، روز دهم ، روز مصيبت و اندوه و گريه او بود و مي فرمود : در اين روز بود که حسين عليه السلام را به شهادت رساندند. امالي صدوق، ص 78 و بحار الانوار، ج 44 ص 284.


ثانيا: در عرف رسم براين است که تجليل از خاطره خوب و يا تلخ به صورت دهه برگذار مي شود مانند دهه فجر و دهه ولادت رسول اکرم (ص) و دهه فاطميه و غيره.
ثالثا: به خاطر اين که در طول ده روز فرصت مناسي باشد براي تبين اهداف عالي حضرت سيد الشهداء عليه السلام و فلسفه سوگواري براي آن حضرت مانند:
1 - حيات مجدد اسلام واحياي سنت .
2 - حفظ مکتب و شريعت بود .
3 - تحکيم باورهاي ديني مردم با آشنا شدن توده هابا معارف ديني.
4 - پيوند عميق عاطفي ميان امت والگوهاي راستين.
5 - اعلام وفاداري نسبت به مظلوم و مخالفت با ظالم.

[Hossein]

شبهه :

چرا امام حسين عليه السلام در روز عاشورا دعا نفرمودند تا باران ببارد؟

جواب : طبق روايات شيعه ، دعاي حضرت نه تنها در مورد باران باريدن مستجاب مي گرديد ؛ بلکه اگر حضرت براي پيروزي ونصرت خويش نيز دعا مي کردند ، قطعا مستجاب مي شد ؛ اما :


1 - حضرت مي خواست در كربلا براي همه مسلمانان ، تسليم در برابر حق را به نمايش گذارد و درس عملي تسليم را تا ابد به مردم بياموزد .

2 – بناي حضرت بر اين بود كه در ماجراي عاشورا اسباب غير عادي را به کار نگرفته تا اين خود نيز درس ديگري براي مسلمانان شود تا وظيفه آناني را كه قادر به استفاده از اسباب غير عادي نيستند ، در برابر ظلم وستم مشخص كند .

3 - حضرت طبق روايات ، حضرت در ماجراي عاشورا ، در خواست فرشتگان و جنيان را براي ياري رد نموده و تمام آن ها را به مشيت الهي واگذار کردند . اين خود سبب نهايت مظلوميت براي حضرت شده و به همين جهت خبر شهادت آن حضرت در آن زمان که وسائل اخباري محدود بود ، به سرعت پخش گرديد .

[Hossein]

شبهه :

در قيام امام حسين (ع) نه مصلحت براي دين اسلام بود و نه مصلحت براي دنياي مسلمانان بود. بلكه قيام امام حسين (ع) باعث شد يك سري ظالمان و طغات، امام حسين (ع) را مظلومانه شهيد كردند.
اگر امام حسين (ع) در خانه اش مي نشست و در مدينه به زندگي عادي خودش ادامه مي داد، خيلي فسادش كمتر بود و جامعه گرفتار نمي شد از اين كه بيايد يك همچنين كاري را انجام بدهد.

جواب :

آقا امام حسين (ع) در برخوردشان با اصحاب حر بن يزيد رياحي در منطقه بيزه حضرت حمد الهي كرد و ثنا گفت و فرمود:

تاريخ طبري، ج4، ص304، كامل ابن اثير،ج4، ص48، الفتوح ابن اعصم، ج5، ص81

پيغمبر اكرم (ص) فرمود: هركس ببيند يك حاكم ستمگري، كه حرام هاي خدا را حلال مي كند، عهد و پيمان خدا را مي شكند، حاكم جائري كه مخالف با سنت پيغمبر اكرم (ص) است، و در ميان بندگان به گناه و تجاوز عمل مي كند، اگر كسي همچنين حاكم جائري را ببيند، در برابر او قيام نكند و سخني نگويد، فرداي قيامت اين فردي كه در برابر حاكم ستمگر سكوت كرده، خداي عالم اين سكوت گر را با آن ظالم، در يك نقطه از جهنم گرفتار عذاب الهي مي كند.
بعد حضرت ادامه مي دهد:

مردم! يزيد و دودمان يزيد ملازم طاعت شيطان هستند، از اطاعت خداي عالم بيرون رفته اند، اينها در سراسر زمين، فساد و بي بند و باري را گسترش داده اند و حدود الهي را تعطيل كرده اند، حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال شمرده اند و من از هر كسي سزاوارتر هستم كه در برابر اين حاكم ستمگر قيام كنم.
اين يك نكته. نكته دوم: اين را هم بزرگان اهل سنت همه نقل كرده اند، مخصوصا آقاي ذهبي در سير أعلام النبلاء، تاريخ اسلام و ديگر كتاب ها آورده اند كه آقا امام حسين (ع) در سرزمين كربلاء فرمودند:

ألا ترون الحق لا يعمل به و الباطل لا يتناهي عنه، ليرغب المؤمن في لقاء الله، فإني لا أري الموت إلا السعادة و الحياة مع الظالمين إلا برما.

آيا نمي بينيد كه در اين جامعه به حق عمل نمي شود و از باطل كناره گيري نمي شود، تا اينكه مؤمن در لقاي خداي عالم رغبت پيدا كند و من مرگ و شهادت در برابر خروج و قيام نسبت به حاكم جائر را، جز سعادت نمي بينم و زندگي در اين جامعه خفقان آور و دور از حق و آلوده به باطل، جز ننگ چيزي ديگري نيست.

معجم كبير طبراني، ج3، ص115- مجمع الزوائد هيثمي، ج9، ص192 - سير اعلام النبلاء ذهبي، ج3، ص310 - تاريخ اسلام ذهبي، ج5، ص12 – تاريخ مدينة دمشق، ج14، ص217

[Hossein]

شبهه :

چرا یزید را لعن میکنید ؟

جواب :

به این سوال اجازه دهید علمای اهل سنت جواب دهند :

آلوسي مفسّر بزرك أهل تسنّن جند مطلب مهم رو ذكر ميكنه مثل : اين كه نظر او درباره خبيث (يزيد-تعبير خد اوست) اين است كه به رساله بيامبر (ص) ايمان نداشت و واين كه نظر او بر جواز لعن اوست .. واين كه به نظر او يزيد توبه نكرده است .. وبعد خودش هم يزيد وابن زياد وابن سعد رو لعن ميكنه .
رجوع كنيد : روح المعاني : ج26/ص73 جاب دار احياء التراث العربي-بيروت
تفتازاني از علماي مشهور اهل تسنّن ميكويد : اتفاق كردند (علما) بر جواز لعن يزيد .. حق آن است كه يزيد راضي به كشتن حسين بود .


ويكي از متواترات معنائي اهانة او به اهل بيت بيامبر است .. بس ما در شان او توقّف نميكنيم بلكه در كفر او .. خدا وانصار واعوانش را لعنت كند .


رجوع كنيد : شذرات الذهب : ج1/ص123 جاب دار الكتب العلمية-بيروت-لبنان1419-1998 تحقيق : مصطفى عبد القادر عطا
ابن الكمال از علماي اهل تسنّن ميكويد : حق آن است كه لعن يزيد با شهرت كفر او وتواتر كارهاي خلافش جائز است ...
رجوع كنيد : فيض القدير شرح الجامع الصغير : ج1/ص204 شماره 281 نشر مكتبة التجارية الكبرى-مصر-جاب اول 1356هـ


ابن الجوزي درباره ابو يعلى الفراء از علماي اهل تسنّن ميكويد : او كتاي نوشته است درباره كساني كه مستحقّ لعن هستند ويزيد جزو آنان است وكفت :
كسي كه لعن او را انجام نميدهد يا جاهل است نميداند جواز مساله را .. يا منافق است ميخواهد توهّم ايجاد كند .


رجوع كنيد : الرد على المتعصب العنيد المانع من ذم يزيد : ص41 جاب دار الكتب العلمية-بيروت-لبنان جاب اول 1426-2005 تحقيق : هيثم عبد السلام محمد .
سيوطي يكي از مشهورترين علماي اهل تسنّن ميكويد : خدا قاتل او را (امام حسين) را لعنت كند وابن زياد ويزيد با آنها .
رجوع كنيد : تاريخ الخلفاء : ص159 نشر دار الكتاب العربي جاب دوم 1420-1999 تحقيق احمد زهوه - سعيد عيدروسي .
مناوي به نقل از حافظ الدين كردي حنفي نقل ميكند : كه نظر او درباره لعن يزيد جواز است .
رجوع كنيد : فيض القدير شرح الجامع الصغير : ج1/ص204 شماره 281 .


ذهبي هم درباره يزيد ميكويد : ناصبي ، جلف ، خشن ، بوده است ، شراب مينوشيد و منكرات را انجام ميداد ، دولتش را با شهيد كردن حسين افتتاح كرد ،
واختتامش داد با واقعه حرّه ، بس مردم از او بدشان آمد ، ودر عمرش بركتي نشد .
رجوع كنيد : سير اعلام النبلاء : ج4/ص37 شماره 8 تحقيق شعيب الارنؤوط جاب مؤسسة الرسالة جاب 11 1419 – 1998

[Hossein]

شبهه :

خود شيعه‌ها امام حسين عليه السلام را كشتند ؟

جواب :

قاتلين امام حسين عليه السلام شيعه آل ابي سفيان بودند :
اين اشکال که امام حسين قاتلين خويش را شيعه خطاب کرده اند از موذي گري عده اي نشات مي گيرد که مي دانند لفظ شيعه در لغت به معني طرفدار است و چون در اين لفظ اکنون در مورد طرفداران امير مومنان علي عليه السلام به کار مي رود وقتي عباراتي مانند عبارات ذيل را مي بينند ، انتهاي آن را حذف کرده و تنها مي گويند قاتلين امام حسين عليه السلام شيعه بوده اند و نمي گويند که مقصود از شيعه در اين کلام چيست و اصل منبع را نيز ذکر نمي نمايند .


در بسياري از روايات آمده است که وقتي حضرت دشمنان خويش را مورد خطاب قرار دادند فرمودند : اي شيعيان و طرفداران خاندان أبي سفيان :
« ويلكم يا شيعة آل أبي سفيان ، إن لم يكن لكم دين ، وكنتم لا تخافون يوم المعاد ، فكونوا احراراً في دنياكم هذه ، وارجعوا إلى احسابكم ، إن كنتم عرباً كما تزعمون »
أعيان الشيعة للسيد الأمين 1 / 609
واي بر شما اي طرفداران خاندان ابو سفيان ؛ اگر دين نداريد و از روز قيامت نمي ترسيد در دنياي خودتان آزاده باشيد ؛ و به اصل خود بازگرديد اگر عرب هستيد – همانطور که گمان مي کنيد –
لذا ايشان اين نکته را دست آويز قرار داده با تحريف مي خواهند چنين وانمود کنند که شيعيان – يعني طرفداران امير مومنان – امام حسين عليه السلام را به شهادت رسانده اند .

[Hossein]

شبهه :

آيا ازدواج امام حسين (ع) با ارينب ، در پيش آمد قضيه كربلا نقش داشته است؟

توضیح سوال : زني نخست نامزد يزيد مي‌شود و چون ]امام[ حسين عليه السلام‌ او را گمراه كرده و با گول زدن او را به سوي خود مي‌كشد و به اين گونه كينه‌جوئي يزيد بر‌انگيخته مي‌شود كه منجر به كشته شدن [امام حسين] مي‌شود.(الامامه والسياسه، ابن قتيبه دينوري (276هق)، تحقيق الزيني ، ج 1 ، ص 167 .)

جواب :

اولا: روايت فوق مرسل است و هيچ‌گونه سندي براي آن ذكر نشده تا بتوان آن را مورد بررسي قرار داد. چون ابن قتيبه داستان را اين چنين آغاز مي كند:


ما حاول معاوية من تزويج يزيد قال: وذكروا أن يزيد بن معاوية سهر ليلة من الليالي، وعنده وصيف لمعاوية يقال له رفيق، ...


ثانيا: در داستان فوق آمده كه حضرت امام حسين عليه السلام‌ ارينب را در يك مجلس سه طلاقه كرد و فرمود:


فقال : أشهد الله أنها طالق ثلاثا،


و اين با فرهنگ اهل بيت عليهم السلام‌ هيچگونه سازگاري ندارد، بلكه خلاف ضرورت احاديث اهل بيت و فقه شيعه است كه در فقه شيعه كاملاً ومبسوط بحث شده است.


عن علي بن إبراهيم ، عن أبيه ، عن ابن أبي عمير ، عن حماد ، عن الحلبي ، عن أبي عبد الله عليه السلام قال : من طلق امرأته ثلاثا في مجلس وهي حائض فليس بشئ.


كسي كه در يك مجلس همسرش را سه طلاقه كند و نيز حائض باشد هيچ ارزشي ندارد. (طلاق باطل است)


وسائل الشيعة (آل البيت)، شيخ حر عاملي، ج 22، ص 21 .


ثالثا: يكي از شرائط طلاق حضور دو شاهد عادل مي باشد كه در داستان فوق اين امر رعايت نشده است.


قرآن مي‌فرمايد:


وأشهدوا ذوي عدل منكم. (طلاق/2)


تلك حدود الله ومن يتعد حدود الله فقد ظلم نفسه. (طلاق/1)


و نيز امام صادق عليه السلام مي‌فرمايد‌:


ولا يجوز الطلاق إلا بشاهدين ...


طلاق جايز نمي‌باشد مگر با حضور دو شاهد.


وسائل الشيعة (آل البيت)، شيخ حر عاملي، ج 22، ص 25 .


رابعا: در داستان فوق امام حسين عليه السلام‌ به عبد الله سلام مي فرمايد:


بل أدخله عليك حتى تبرئي إليه منه كما دفعه إليك.


تو داخل منزل من شده و با ارينب ملاقات كن و با تحويل اموال خود ذمه او را بري كن.


و اين نيز با سيره اهل بيت عليهم السلام‌ و غيرت مردانگي عرب سازگاري ندارد كه يك مرد اجنبي و نامحرم را به اندرون خويش راهنمايي كنند.


گذشته از اين كه بري شدن ذمه نيازي به خلوت با نامحرم ندارد.


خامساً: گذشته از بطلان قطعي روايت فوق به اندازه كافي در اسباب و عوامل زمينه ساز واقعه كربلا در كتب شيعه و سنّي بحث شده است كه هيچ جاي شك و شبهه باقي نمي‌گذارد تا نوبت به طرح اين شبهه سست و بي اساس برسد.


سادساً: با صرف نظر از تمامي اشكالات موجود كه ذكر شد اگر چنان‌چه اين داستان بدون مواردي كه با مقام عصمت و سيره اهل بيت منافات دارد صحت مي‌داشت و اتّفاق افتاده مي‌بود، در حقيقت امام عليه السلام‌ با اين كار خود، از طرفي جنايات معاويه و يزيد را براي مردم اثبات مي‌كند كه اين ها براي رسيدن بااميال شوم وشيطاني خود به هركاري دست مي زدند.


و از طرفي ديگر با اين كار از پاشيده شدن يك زندگي موفق وگرم جلوگيري كرده است.

[Hossein]

آیا امام حسین(ع) پس از شهادت حضرت مسلم از وضع کوفه آگاه نشد؟ اگر مطّلع شد، چرابرنگشت؟

حضرت امام حسین (ع)بعد از شهادت مسلم بن عقیل از وضع کوفه آگاه شدند، ولی برنگشتند. هدف اساسی آن بزرگوار امر به معروف ونهی از منکر و قیام علیه دستگاه جبار بود، که فسق و فجور آن آشکار بود و در عین حال مدّعی جانشینی رسول خدا بود.حضرت حرکت کرده بود تا به دنیا بفهماند که یزید و امثال او لیاقت و شایستگی خلافت را ندارند. او، برای اصلاح امور جامعه اسلامی و از بین بردن بدعت‌ها و زنده کردن سنت‌ها قیام کرد.
امام بر خود واجب می دانست علیه دستگاه قیام کند، هر چند منتهی به شهادت او شود. امام (ع)می دانست تاخود و یاران و خاندانش ـ حتی بچة شیرخوارة او ـ شربت شهادت ننوشند، اسلام پا برجا نخواهد ماند و خدا ورسول و دین و آثار آن از بین خواهند رفت .
امام برای شهادت حرکت کرده بود. با این حساب هیچ چیز نمی توانست مانع حرکت حضرت به سمت کربلا گردد، حتی شهادت مسلم و بی وفایی و عهد شکنی مردم کوفه .
هرگاه دین دستخوش تصرف و تغییر و تبدیل شده و آداب آن توسط دشمنان از بین برود، واجب است مسلمانان به یاری دین برپاخاسته و خطرات را از آن دفع نمایند، حتی اگر منتهی به مرگشان شود.
واضح است حکومت مردی شریر و مشهور به فساد و میگساری و سگ بازی مانندیزید برای اسلام بزرگ ترین خطر بوده، اگر بدون اعتراضی ، زمان جلو می‌رفت و توسط کسی حکومت وی مورد اعتراض قرار نمی‌گرفت ، مفاسد آن جبران ناپذیر بود و سبب محو آثار اسلام می شد.
تکیه زدن چنین رجّاله ای بر مسند خلافت پیامبر(ص) ، افکار عمومی را متزلزل کرده و عقاید را منحرف می ساخت. چه بسا کسانی روی این اصل و با دیدن اعمال و حرکات یزید به ساحت قدس پیامبر(ص) و برنامه های اسلام بدبین می شدند. اگر شخصیتی مانندامام حسین (ع)بر او اعتراض نمی‌نمود و خلافت او را باطل اعلام نمی‌کرد، این اشتباه در دل‌ها قوّت می گرفت . وانگهی سبب می شد اکثر افراد جامعه به سمت و سوی افکار و عقاید و اعمال یزید سوق داده شوند.
چون که رب البیت دف گیرد به دست بیت و ما فی البیت رقاصی کنند
با این وجود امام بر خود فرض دانست ادای وظیفه نماید و علیه دستگاه قیام کند، هر چند می دانست قیام اومنجر به شهادت وی و یاران و خاندانش خواهد شد.
کشته شدن او در راه خدا و اسارت خاندانش مطلوب ومحبوب خداوند بود. البته امر به شهادت در حقیقت امر به ایستادگی و استقامت بود.
بنابراین قیام و نهضت امام حسین(ع) یک وظیفه و تکلیف الهی بود که باید آن را محقق می‌ساخت گرچه به شهادت خود و جوانان و یارانش بیانجامد تا جلوی نابودی اسلام رابگیرد.

[Hossein]

چرا امام حسین(ع) مانند امام حسن(ع) صلح نکرد بلکه با یاران اندکش برضد یزیدیان جنگید؟

آن گاه که امام علی به شهادت رسید و مردم با امام حسن(ع) بیعت کردند و حضرت حکومت را در دست گرفت، مردم آمادگى روحى براى مبارزه‏اى سخت و طولانى با معاویه را نداشتند، به چند دلیل:
1- جنگ‏هاى قبلى (صفین، نهروان و جمل)؛
2- حیله‏گرى و تزویر معاویه و سست عنصرى بسیارى از مردم ؛
3- خطرات بیرونى که جامعه اسلامى آن زمان را تهدید مى‏کرد و درگیرى داخلى، آنان را براى حمله به مسلمانان بر مى‏انگیخت؛
4- حفظ جان شیعیان باقى مانده ؛
5- روشن کردن حیله‏گرى های معاویه و شناساندن چهره واقعی وی به مردم نا آگاه و سطحی نگر .
پس از شهادت حضرت على (ع)، امام مجتبى منبر رفت و بعد ازحمد و ثناى الهى و درود و صلوات بر جدّ بزرگوار خود حضرت خاتم الأنبیا و تمجید و تعریف از پدر مظلومش ومعرفى خود و خاندان رسالت، مردم با او بیعت نمودند. از فرداى آن روز امام، کارگزاران وحکّام خودرا در ولایات منصوب نمود. جاسوسى را که از طرف معاویه وارد کوفه شده بود، دستگیر کردند و گردن زدند و به ابن عباس ،حاکم خود در بصره نوشت : جاسوس دیگرى را که از طرف معاویه وارد بصره شده است ، بگیر و گردن بزن . به دنبال آن نامه اى با لحن تند به معاویه نوشت که : جاسوس مى فرستى و مکر و حیله ها مى¬کنى ؟! از قرار معلوم گویا قصد جنگ دارى ! اگر چنین است ، من آماده‌ام.
معاویه ، جواب نامه را نوشت و براى حضرت فرستاد. مکاتبه بین حضرت و معاویه ادامه داشت تا به حضرت خبر دادند معاویه لشکر فراوانى آماده کرده و به عراق گسیل داشته است .
از طرفى با منافقان و خارجیان که داخل لشکر حضرت امام حسن بودند و از ترس حضرت على(ع) جرأت اظهار مخالفت نداشتند، به وسیله جاسوسان خود تماس گرفت که : اگر حسن بن على (ع)را بکشید، به هر کدام دویست هزار درهم خواهم داد و یکى از دخترانم را به ازدواج قاتل درخواهم آورد.
امام مجتبى پس از اطلاع ، منبر رفت و مردم را براى مقابله با معاویه ترغیب کرد. ابتدا با سردى مواجه شد، ولى بالاخره گروه زیادى را جمع کرد و از کوفه بیرون رفتند و در نخیله پس از تقسیم و گروه بندى لشکر، عده‌اى را براى مقابله با لشکر معاویه فرستاد، امّا طولى نکشید که خبر آوردند فلان فرمانده و فلانى به معاویه پیوسته و شیرازه لشکر متلاشی شده است. حتى به حضرت خبر دادند گروهى از فرماندهان به معاویه پیام داد‌ه‌اند: در صورت تمایل ، حسن بن على را دست بسته تحویل شما خواهیم کرد. امام مجتبی (ع) ضمن خطبه ای خطاب به لشکریانش فرمود:
«ویلکم ! والله إنّ معاویة لایفی لأحدٍ منکم بما ضمنه فی قتلی، و إنی أظن إن وضعتُ یدی فی یده فاسلمه لم یترکنی ادین بدین جدی ...؛ وای بر شما ! سوگند به خدا‍! معاویه به وعده هایی که برای کشتن من به شما داده است عمل نمی کند و اگر من تسلیم او گردم باز اجازه نمی دهد بر اساس دین جدم رفتار نمایم .
حضرت احساس کرد جان خود و پیروانش در خطر جدى قرارگرفته است . مهم‌تر از همه به خاطر چهره دروغینی که معاویه بین مردم پیدا کرده بود، اگر امام و یارانش شهید می شدند، خونشان هدر می‌رفته و چندان اثرى نداشت.
امام از راه ناچاری و براى حفظ اسلام و حفظ شیعیان و نشان دادن چهره واقعى معاویه ، صلح نامه را امضا نمود.
بنا به گزارش مورخان در صلح نامه موادّى گنجانده شده بود، از جمله این که معاویه متعرض امام نگردد و به کتاب وسنّت رسول خداو سیره خلفاى شایسته عمل کند و بعد از خود کسى را براى خلافت تعیین ننماید و شیعیان على (ع)در شام و حجاز و عراق و یمن از شر او ایمن باشند. نیز حضرت امیرمؤمنان را در نماز و منابر سب نکنند.
روشن است عمل به این مواد به ضرر معاویه تمام می شد. اگر به آن ها عمل نکند، چهره واقعی‌اش که سعی بسیار در پنهان کردن آن داشت، بین مردم آشکار خواهد شد ، و آنان مى‌فهمند که معاویه پاى بند هیچ اصلى از اصول اسلامى نیست. همان طور که پیش بینی می شد، چون امام مجتبی با معاویه بیعت کرد، وی به هیچ کدام از مطالبی که در صلح نامه آمده بود و آن ها را خود نوشته و برای امام مجتبی ارسال کرده بود ،عمل نکرد و بدین وسیله چهره واقعی خود را برای همگان آشکار ساخت .



افزون براین معاویه قابل مقایسه با یزید پسرش نبود، زیرا اوّلاً: معاویه ، پیامبررا درک کرده بود و صحابى به شمار مى آمد، برخلاف یزید؛
دومً: عنوان کاتب الوحى را داشت . مى گویند: یکى از نویسندگان وحى آسمانى معاویه بود؛
سوم: مهم‌تر از همه با این که فاسد و فاسق بود ، امّا مى دانست اگر بخواهد حکومتش دوام داشته باشد، باید شئون اسلامى را در ظاهر رعایت کند .اودر این امر به حدّى متظاهر بود که بسیارى از مردم حتّى برخى از زاهدان لشکر امام على (ع)مردد مى شدند که آیا حق با على است یا بامعاویه ! او در عقل معاش و امور دنیایی و مکر و حیله سرآمد همگان بود .
چهارم: سال‌ها بود از طرف عمر و عثمان بر مردم شام حکمرانى مى کرد و گروهى را با پول و ثروت ، عده‌اى را با دادن پست و مقام، برخى را از طریق رعب و تهدید و بالاخره دسته چهارم را با تزویر و تظاهر به اسلام، ساکت کرده بود. کسى حرف نمى زد یا حق حرف زدن نداشت . معاویه به گونه اى بر اوضاع مسلّط شده بود که مى‌توانست هر کسى را بخواهد بکشد و آب از آب تکان نخورد. به همین خاطر، امام حسین بعد از امام مجتبى ده سال با معاویه زندگى کرد، که جز انتقاد از طریق نامه و صحبت کارى نکرد.
امّا یزید از هر جهت با معاویه فرق داشت . او آشکارا فسق و فجور مرتکب می شد و بی اعتقادی خود را آشکار می‌کرد.
اگر معاویه به واسطه صلح نامه با امام حسن (ع)خلافت را به دست آورد ولی یزید هیچ مبنایی برای به عهده گرفتن خلافت نداشت و پدرش برخلاف مواد قطعنامه به زور از مسلمانان برای او بیعت گرفته بود .
او بعد از مرگ معاویه به عنوان امیرمؤمنان و خلیفه مسلمانان بر اریکه خلافت تکیه زد؛ کسى که پاى بند چیزى جز شهوات و تمایلات حیوانى نیست و شراب مى خورد و با میمون ها بازى مى کند و...
در چنین اوضاعی امام حسین (ع)قیام کرد و این اهداف را دنبال نمود:
1ـ زنده کردن اسلام .
2ـ آگاه ساختن مسلمانان و افشاى ماهیت امویان .
3ـ احیاى سنّت نبوى و سیره علوى .
4ـ اصلاح جامعه و بیدار کردن امت .
5ـ از بین بردن سلطه استبدادى بنى امیه .
6ـ آزادسازى ملّت از سلطه و زور.
7ـ حاکم ساختن حق و نیروبخشیدن به حق پرستان .
8ـ تأمین قسط و عدل اجتماعى و اجراى قانون شرع .
9ـ از بین بردن بدعت ها و کجروى ها.
10- اعتراض به موروثی شدن خلافت.
11ـ زنده کردن سنّت مهم امر به معروف و نهى از منکر.
اگر امام حسین در عهد یزید قیام نمی‌کرد، برپیکره اسلام زیانی جبران ناپذیر وارد می شد.
امام حسین در زمانى قرار گرفته بود که بدعت هاى زیادى در اسلام به وجود آمده بود، که مى دانست اگر قیام نکند، چیزى از اسلام باقى نخواهد ماند. چنان که فرمود: وقتى زمامدار حکومت اسلامى افرادى مثل یزید باشد، باید فاتحهء آن را خواند. از طرفى مى دانست که جد بزرگوارش فرمود:« آن جا که بدعت ها ظاهرگردد، بر عهدة عالمان است که حقایق را بگویند، و اگر کتمان کنند، لعنت خدا بر آنان باد»
او در زمانی قیام نمود که انحراف دستگاه حکومت چند برابر شده بود. از نظر اجتماعى نیز اوضاع بر اثر ظلم و بیدادگرى حاکم، مردم را به ستوه آورده و نارضایتى عمومى بیداد مى‏کرد. بنابراین یکى از شرایط انقلاب فراهم آمده بود ولى شرط دیگر - که وجود روح حماسه و ایثارگرى است- جز در تعداد اندکی فراهم نبود. بنابراین بر امام لازم بود که از همین مقدار استفاده کند و موقعیت را از دست ندهد. و هر چند در چنان وضعیتى نمى‏توانست پیروزى نظامى به دست آورد، ولى حرکتى پدید آورد که پایه نظام ستمگر را لرزاند و روح خروش و حماسه را در کالبد مسلمانان و همه آزادى خواهان جهان دمید و آثار بسیار گران‏بهایى در تاریخ بشر بر جاى گذارد.