جدال عقل و دل

[Eman]

عرفا دشمن همیشگی عقل رادل انگاشته اند و جدال مستمر و پیوسته آنان را نا گزیر دانسته و مباحثه ی میان آن دو را این گونه نگاشته اند :
دل گوید: عشق آورده ام .
عقل گوید : عشق !عشق چیست؟
دل:مفهوم بودن است !
عقل:بودن،بودن برای چه ؟ یه کجا؟
دل: به آن بالا!
عقل : تا آسمان ها؟
دل:خیلی بالاتر ،تا خلوت خاص حضرت عشق!
عقل : چه خوب! من هم می توانم بیایم؟
دل:تو،نه!ولی اگر خود را فراموش کنی ،با بال های (ع)و(ش)و(ق)،آری!
عقل: چگونه؟
دل (ع) عبیر است ، نسیم دلنواز روح.
-(ع)عطر دلنشین ایمان به حضرت دوست است .
-(ع)عالم معناست ، عینیت است ،عهد است ،عدم است ،نیست شدن است و دوباره هستی یافتن!
عقل:این همه معنا دارد ؟!
دل: هر کدامشان دنیایی اند ، مرحله ای اند ، بوی عطر و عیبر را می شنوی ،علاقه مند می شوی، بعد باید دل بکنی ،اگر عالم معنا را می خواهی ، باید نیست شوی ،فنا شوی و بعد (عند الله).
عقل:خوب (ش) چیست؟
دل(ش)شیرینی آشنایی است ،شهد است ، شهادت است ، شراب است ، سپس،شکر.
(ش)شمشاد است ،قامت بالای دلبر است .
(ش)شقایق است ، شوق است ، شوق به معشوق را می خواهی ، شراب عشقش را بنوش !آن گاه قول دوستی با تو می بندد.
یعنی،همان (ق)،قول الهی ،قسم الهی ،قلم است و قلم ، صنع کردگار است ،همه هستی است .
(ق) قدرت رب جلیل است ، قاعده ی هستی است ، قامت یار است ، قول دوستی است ، آنچه همه محتاج آنیم!
(ق)قسط است ، عدالت است ، که عاشق به معشوق می رسد .
می بینی !(ع)و(ق)یکی اند و (ش)شرح این دو است .
همه یکی اند، همه عشق اند !یعنی بالاترین !
عقل:بالاتر هم هست؟
دل :آری بالاتر هم هست :دوست داشتن!
عقل :آن دیگر چیست؟
دل:دوست داشتن با(د)آغاز می گردد.
(د)دعای سحر گاهی است ،دعوت به دیدار است ، دل پر درد است ، دیدگانت سر ریز خون می شود ، دیوانه باید بشوی ،دیگر از عشق گذشته ای !
بعد می رسی به (و)او واحد است ،حضرت عشق!
واجب الوجود از اسما اوست .
وادی درد است ، اگر عاشقی !
وارث مهربانی است ،اگر دل بدهی .
(و)وصف زیبایی
وصل عاشق و معشوق است .
(و)و هم سبز دوست داشتن است .
اما(س):
(س) یعنی،سبحان الله بگویی،
سوگند یاد کنی و سبوی نفس را بشکنی آنگاه
ساغر عشق را نوش کنی و ساقی مجلس مستان شوی سپس
سالک راه شوی تا .....چکاد هستی.
(س) یعنی ، سجاده ی نمازت را پهن کنی سرشار از عشق شوی و سرشک تا
سراج راه شوی و سرمد بمانی آنگاه
سروش آسمانی را به سرور،در دل می شنوی سپس
سزاوار پرستیدن اگر
سفال تنت را در راه دوست بشکنی!
آنگاه می رس به (ت):
(ت) یعنی،
تبارک الله به سویت می نگرد !اگر تباه کنی نفست را سپس
تاراج رفتن دلت را با کجاوه ی عشق شاهد باشی .اگر تجسم عینی عاشقی شوی تپش دلت را می شنوی که تمثیل عشق شدی!سپس می رسی به (د) همان که:
داغ درد و دریغ بر پریشانی دل دارد، از دوری دلبر !
اگر حضرت عشق دستی بر دلت کشید . درخشش نور را در دل می بینی !
سپس دف زنان و سماع کنان به دیار دلبر که همان دهکده ی دلدادگی است ،گام می گذاری!
آن گاه می رسی به (الف)قامت دوست ،در این لحظه باید با اخلاص، احرام بپوشی!
و اعتکاف پیش گیری آن گاه حضرت عشق اجابتت می کند ،و این لطیف ترین اجر توست !
سپس قرآن به دست می نشینی و افطار خود را با یک لقمه اغماض باز می کنی .
وقتی رسیدی به (ش) یعنی ، نیمه ی راه را آمدی ، آن زمان است که ، شاهد شکر دهان و شاعر شکر گفتار می شوی و شکر به در گاهش و شایسته ی زیستن با عشق اگر شتابناک و شوقمند در تعالی روح بکوشی .و شراب بی خویشی را نوش کنی و شرح دلدادگی خود را بیان ،که شرط عاشقی همین است !
سپس می بویی،شمیم شوقناک عشق را و دلت ، شرحه شرحه می گردد،در شوق دیدار دلبر .در این لحظه است که،شبیه حضرت عشق می شوی !
دوباره می رسی به (ت)از آن رد شو که قبلا برایت گفته ام ، ولی (ت) آمده است که به تو بگوید :
توکل ،تلاش کن !ولی تسلیم باش !
بالاخره می رسی به آخر کار ، یعنی (ن) تا دوست داشتن ! کامل شود .
در این جا اگر ، نادم باشی از لغزش هایت
ناجی خواهد آمد یعنی ،
نور نجات بخش سپس نکهت شبنم و پاکی را می بویی!و نگهبان حضرت عشق می شوی و عمری به ، نیایش یار می پردازی و آن گاه ندیم عشق می شوی و در آخر جوهر هستی را نوش می کنی و همه ی وجودت حضور سبز او می گردد و لا غیر !
دل لحظه ای سکوت کرد و روی به عقل گفت :
این جا خلوت خاص حق است ،دیگر جای تو نیست !
دیگر تو توان فهمیدن ، حتی شنیدن آن را نداری.
باید بروی دنبال کارت ، پی همان استدلال های چوبین !
عقل با دلخوری سر به پایین انداخت و در حالی که انگشت حیرت به دندان می گزید رفت تا در بستر زمین ، یقه ی یک فیلسوف را بگیرد!
دل طربناک و ترانه خوان به سوی (پژواک رنگین کمان ) پر گشود تا سر سفره دوست ، لقمه نور نوش کند!