جام جم: مردی كه در دهستان دژگاه در بخش دهرم شهرستان فراشبند در جنوب غربی شیراز روزگار می‌گذراند و به حاج‌عمو معروف است، از حمام گریزان است و می‌گوید كه اگر تمیز شود، مریض می‌شود.

عمو حاجی كه چهره‌ای همانند انسان‌های غارنشین دارد و كهنسال به نظر می‌رسد مردم عادی سن او را نزدیك به یك قرن می‌دانند، رنگ خاكستر گرفته و قشری ضخیم از چرك بر اندام او سنگینی می‌كند.



چند سال پیش جوانان محل تصمیم گرفتند عموحاجی را به رودخانه ببرند تا آبی به بدن این مرد برسد، به همین منظور هنگامی كه عموحاجی در خواب بود او را در عقب یك وانت گذاشتند تا او را در رودخانه حمام كنند اما وقتی به رودخانه رسیدند، دیدند عموحاجی در عقب وانت نیست زیرا او پیش از رسیدن، خود را به بیرون از وانت انداخته بود تا مبادا بدنش با آب آشتی كند و عموحاجی همان جا گفته بود اگر تمیز شوم، مریض می‌شوم. عموحاجی از خوردن هر نوع خوراكی تازه و نوشیدن آب بهداشتی پرهیز می‌كند به گونه‌ای كه اگر به زور هم به او آب گوارا بنوشانند، عكس‌العمل منفی نشان می‌دهد و بشدت ابراز ناراحتی می‌كند.

لذیذترین غذاها به قول خودش، حیوانات مرده و گندیده است و فرقی ندارد كه این حیوان حلال و یا حرام‌گوشت باشد. این سالخورده كه گفته می‌شود به دلیل مشكل عاطفی كه در ایام جوانی برای او رخ داده از مردم و اجتماع گریزان و گوشه عزلت و انزوا برگزیده سالیان سال است كه در زیر مكانی مسقف ماوا ندارد و در گرما و سرما در هوای آزاد به سر می‌برد.

برخی از جوانان و نوجوانان دژگاه برای عموحاجی مرغ، گربه، روباه، خارپشت و حتی مار مرده می‌برند او این حیوانات را در گودالی در اطراف خود دفن می‌كند و پس از چند روز با آتشی كه در این گودال می‌افروزد، آن را نیم‌پز می‌كند و با ولع خاصی می‌خورد. عموحاجی پس از آن با خوردن آب گندیده كه در یك حلب زنگ‌زده و حشرات مختلف در داخل آن شناور هستند، وعده غذایی را به پایان می‌برد. لیوان او یك حلب 5‌/4 كیلویی روغن است و او با استفاده از این حلب روزانه نزدیك به 5 لیتر آب می‌نوشد.

لوازم زندگی او شامل یك چماق است كه پیشتر پلوس وانت بوده است و وزن آن 17 كیلوگرم است، استكان چای‌خوری این مرد عجیب یك كلاه ایمنی اسقاطی است و چند حلب كهنه روغن نباتی كه بچه‌های این دهستان با آفتابه در این حلب‌ها برای او آب می‌ریزند. شهرستان فراشبند در فاصله 164 كیلومتری جنوب غربی شیراز، واقع شده است.