دست نوشته های من

شما یک دیس برنج را یک‌جا نمی‌خورید. نه‌تنها یک دیس که یک بشقاب برنج را هم یک‌دفعه میل نمی‌کنید. مقداری از برنج را که فکر می‌کنید مناسب هست به بشقاب منتقل می‌کنید و بعد شروع می‌کنید قاشق، قاشق غذا را میل کردن. وقتی که خیلی گرسنه باشیم، یک دیس برنج به نظر ما غذای زیادی نمی‌آید اما کمی که می‌خوریم سیر می‌شویم و اگر زیاد بخوریم احساس بد فیزیکی و روحی خواهیم داشت.
یادگیری هم مثل خوردن غذا است. ما نیازی احساس می‌کنیم و می‌خواهیم با یادگیری این نیاز را برطرف کنیم. اما نمی‌توان حجم زیادی از اطلاعات (یک دیس برنج) را یک‌جا دریافت کرد. خیلی وقت‌ها همین نیاز باعث می‌شه که مثلا وقتی با منبعی پر از کتاب‌های الکترونیک، ویدئو‌های آموزشی، نرم‌افزارها و جزوات مختلف در زمینه مورد علاقه و نیازمون برخورد می‌کنیم آنقدر هیجان زده بشویم که فکر می‌کنیم همه این دانشی که می‌خواستیم رو حالا در اختیار داریم و شروع می‌کنیم به دانلود کردن و دسته‌بندی کردن و …
اما بی‌خبر از این‌که همه این حجم اطلاعات فقط در کامپیوتر ما انبار می‌شوند و خاک می‌خورند و هیچ‌وقت از آنها استفاده نمی‌کنیم. تنها کاربردش این است که اگر جایی صحبتی شد بگوییم راجع به فلان موضوع حجم زیادی از اطلاعات داریم و این مجموعه را مثل یک ویروس به شخص دیگری منتقل کنیم.
اما بد نیست، اینبار که قصد داشتیم چیزی رو یادبگیریم، وقتی گرسنه هستیم، حجم زیاد برنج در دیس هیجان زده‌مان نکنه، چون نه‌تنها همه اون میزان غذا را نمی‌توانیم بخوریم بلکه مقدار مورد نظر را هم باید قاشق به قاشق میل کنیم.


منبع :
http://thecoach.ir/1390/09/05/%DA%86...C%D9%85%D8%9F/