فرق دوست داشتن با عشق از عرش تا فرش است...مگه نه؟

[F.Farzanegan]

دوست داشتن از عشق برتر است.

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی
اما دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال.

عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هر چه از غریزه سر زند بی ارزش است
و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر کجا که یک روح ارتفاع دارد ،دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می گیرد.

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست وگذر فصل ها و عبور سال ها بر آن اثر می گذارد
اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می کند و بر آشیانه بلندش روز و روزگار را دستی نیست.

عشق طوفانی و متلاطم است و بوقلمون صفت است
اما دوست داشتن آرام و استوار و پر وقارو سرشار از نجابت.

عشق جوشش یک جانبه است ، به معشوق نمی اندیشد که کیست؟ یک خود جوشی ذاتی است و ازین رو هم اشتباه می کند و در انتخاب به سختی می لرزد و یاهمواره یک جانبه می ماند و گاه میان دو بیگانه ی نا همانند، عشقی جرقه می زند و چون در تاریکی است یکدیگر را نمی بینند ، پس از انفجار ، این صاعقه است که در پرتوروشنایی آن ، چهره یکدیگر را می بینند و در اینجاست که گاه ، پس از جرقه زدن عشق ،عاشق و معشوق در چهره هم می نگرند و احساس می کنند که هم را نمی شناسند و بیگانگی ونا آشنایی پس از عشق که درد کوچکی نیست ، فراوان است.

عشق ، جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی "فهمیدن" و "اندیشیدن " نیست
اما دوست داشتن در اوج معراجش ، از سر حد عقل فراتر می رود و فهمیدن و اندیشیدن را نیز از زمین بر می کندو با خود به قبله ی بلند اشراق می برد.

عشق در دریا قرق شدن است و
دوست داشتن در دریا شنا کردن.

عشق همواره با شک آلوده است و
دوست داشتن سرا پایقین است و شک ناپذیر.

در عشق رقیب منفور است و
در دوست داشتن است که "هواداران کویش را چون جان خویشتن دارند." که حسد شاخه ی عشق است چه ، عشق معشوق راطعمه خویش می بیند و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید و اگر ربود ، باهر دو دشمنی می ورزد و معشوق نیز منفور می گردد و
دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است ، یک ابدیت بی رموز است ، از جنس آن در عالم نیست.

عشق اسارت در دام غریزه است و
دوست داشتن آزادی از جبر مزاج.

عشق مامور تن است و
دوست داشتن پیغمبر روح.

عشق لذت جستن است و
دوست داشتن پناه جستن.

عشق رو به جانب خود دارد، خود خواه است و خود پا و حسود و معشوق رابرای خویش می پرستد و می ستاید
اما دوست داستن رو به جانب دوست دارد و دوست خواهاست و دوست پا و خود را برای دوست می خواهد و او را برای او دوست دارد و خود درمیانه نیست.
عشق می گوید : آه که خوشبختی تو بعد از من ، چه بد بختی بزرگی برای من است!
دوست داشتن می گوید : خوشبختی تو خوشبختی من است ، خواه اگر با تو باشم و خواه نباشم..........

موضوعات مشابه:

• طـــــــــــرح نســـــــــــــــــیم دوست.................ختم قرآن ویژه ی ماه ضیافت الهی
• بهترین دوست.
• مردانی که عاشقانه همسرانشان را دوست دارند!
• کوچک‏ترین گربه دوست داشتنی جهان