نظرات وبلاگ

نوشته اصلی توسط Shojaee

شما چرا غمگینی؟

نوشته اصلی توسط Freshte

چه دیـــــــــــــــــــــــ ـــــر !!!!

واقعاً

نوشته اصلی توسط jellyfish

نگرفتم ؟ .

چه چیزی رو؟

نگرفتم ؟ .

چه دیـــــــــــــــــــــــ ـــــر !!!!

اوکی

...
تو را برای لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شیرین خا طره ها دوست می دارم
تورا به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهم دید دوست می دارم
اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های آسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به اندازه صداقتت ...

بی حوصله گیه منو ببخشید . قسمت اعظمش بخاطر مشکلم با کیبردمه . من هم خیلی خوشحال شدم که با شما صحبت کردم . ولی لابلای صحبتهاتون مطالب خوبی رو فهمیدم . امیدوارم برای دوستان هم مفید بوده باشه . برام دعا کنید تا حسرت یک زندگی پاک و شاد رو دلم نمونه . این چیزیه که دنبالش هستم . من هم از صمیم قلب ارزوی شادی . خصوصا شجاعت براتون دارم . .

اجباری در ادامه بحث نبوده و نیست
خوشحال شدم از اینکه نظرتون رو بیان کردین
امیدوارم زندگی شاد، موفق و پایداری داشته باشید

این طور که بوش میاد این قصه سر دراز دارد .. در مورد خودم همیشه بهم یشنهاد میشده و من از اونجایی که متاسفانه مردم ازار نیستم و همیشه لطمه روحی اشخاص برام خیلی مهم بوده چون باور دارم اگه بتونم جواب خدا رو بدم کاری رو بکنم وگرنه ... ( همون قانون عمل و عکس العمل ) . تجربه هام بسیار کوتاه و یکطرفه بوده و به صراحت نه گفتم تا طرف تکلیفش رو بدونه و توهم نزنه و یکطرفه پیش نره . خب هرکس معیاری داره و این باید پیکانش باشه . و در ابتدا باید با مشاهده این مطلب پیش رفت . اشارات بالا نشون از هیجانی و ... بودن تصمیمتون بوده . صحبتهاتون بوی جوانی و برام یاداور نظاره تجربه های دوستانم و ... هست . همونطور که قبلا عرض کردم تو اینطور مسائل علی رغم ازادی بی اندازه ام( متاسفانه ) من همیشه یک ناظر بودم و همیشه فکر میکردم چرا باید اینطوری بشه . ازادی من تقریبا از 16 سالگی با خروج از محیط منزل و ورود به جوی بزرگتر از خونواده و فامیل مثلا باشگاه ورزشی ( بزرگ ) یا ... شروع شد و از همون ابتدا این مسائل رو میدیدم . پس فکر کنم تا حدی متوجه شدین که انتخابم همونقدر ساده هست . جدی هم هست و حتما راجبش تحقیق و فکر کردم . در ثانی این یک انتخابه و قطعی نیست . گفتم علاقه مندم نگفتم دوستش دارم . دوست داشتن احساسيه كه ناشي از احترامه . احترامي كه بواسطه ارزش شكل ميگيره .

در یک برهه زمانی (برای پسرها 18 تا 20 سالگی) حس استقلال و تشکیل خانواده در انسان بیداد میکنه، مخصوصاً اگر قبل از اون در خانواده ای بوده باشید که همه چیز براتون فراهم بوده الا محبت ، اشتباه بنده این بود که دنبال محبت خارج از خانواده گشتم و دچار این ضربه روحی شدم و البته در اون به نظرم بخشیش رو خانوادم تقصیر داشتند و بخش عمدش رو خودم
از نصیحت کردن زیاد خوشم نمیاد ولی احساس میکنم این شیوه ای که شما پیش گرفتین نتیجه خلاف اون چیزی میشه که انتظارش رو دارین
در ساده ترین حالت پسری که انتخاب کردین ممکن هست به شخص دیگری علاقمند باشه و شما اصلاً در جریان نباشید، از طرفی اگر پیشنهاد از سمت شما مطرح بشه این ذهنیت در فرد مورد نظر بوجود میاد و این امکان رو میده که شما این پیشنهاد رو قبل از ایشون به شخص دیگه ای هم داده باشید
چون انسان واقع بینی هستید پیشنهاد می کنم در این موضوع که حساس ترین بخش زندگیتون هست، به بدبینانه ترین شکل ممکن به طرف مقابلتون نگاه کنید، به این صورت تمام جوانب کار را خواهید سنجید

همه چیز از یک کلمه شروع میشه . دوست داشتن . خود کلمه مشکلی نداره ولی ... . اینکه چه شخصی .در چه سنی .با چه شرایطی و طرز فکری بهش فکر کنه مهمه . و نسبت به چی یا کی ؟ مثلا من ادم بسیار واقع بینیم . هیچ وقت قلب عاشقی نداشتم . چون به خودم اجاز اونو ندادم . ( البته با دلیل ) .تمام دوران زندگی من اینطور خلاصه میشه . دخترها دنبال دوست پسر بودنو من دنبال بازی و مسابقه . تو کافی شاپ بودنو من تو کوه . تو پارتی و مهمونی و من در هیجان سقوط ازاد و تنهایی . دنبال همسر بودنو و من ؟ هنوز هم نمیدونم . فقط 2_3 هفته هست به شخص خاصی علاقه مندم . انسانی بسیار شریف و با شخصیت . مثل خودم . ... . دلیل علاقه مندیه من شخصیت اون شخصه که به مرور برام درک شده . با علاقه مندی حقیقتی رو میفهمی که بواسطه درکت و باورت ازش اونو به همون اندازه دوست خواهی داشت . شاید این یعنی نگاهی واقع بینانه . نه هیجانی یا احساسی . یعنی اول شناخت . بعد اعتماد . بعد درگیریه عاطفی . البته کنترلش خیلی سخته و مدیریت و خوش فکری میخاد . خصوصا برای یک دختر که خلقتش اینه و خیلی احساساتی تر خاهد بود . سعی کردم بیشتر بشناسمش و کنجکاویم و سوالاتم رفته رفته زیاد تر میشد . و این در حالی بود که اون شخص روحش هم خبر نداشت . تصور کنید شخصی که همیشه مورد توجه بوده و نه میگفته حالا که بعد مدتها دلخواهش رو پیدا کرده در کمال ناباوری خودش و حیرت خونواده تصمیم میگیره با شخص مورد نظر برای اشنایی بیشتر صحبت کنه . ... . فقط فکر میکنم دوست داشته باشم با انتخابم پیر بشم . با یک دوست . با یک فکر بلند . با شخصی که وقتی هست شادم و وقتی نیست دلتنگش . با شخصی که دوستش داشته باشم . یک واقعیت نه توهمی که بخاطر باور ناشی از صداقتم هست . البته هنوز نمیدونم چه خبره و این علاقه مندی در میلش به دوست داشتن تا کجا پیش میره ؟ شاید تمام رنج شما که من احساسش کردم به خاطر اوج صداقتتون هست . فکر میکنم . نمیدونم . پس بهتر نیست این صداقت رو برای تای خودتون خرج کنین . چشمتون رو باز کنین . حتما خاهید دید . من قانون سوم نیوتن رو باور دارم و میبینم که در زندگیه ساده پدرم چطور جاریه . پس حتما در مورد خودم اعمالم پاسخی مناسب خاهد داشت . اگر جایی رو اشتباه کردم ببخشید . قصد جسارت نداشتم .

خوشحال میشم نظرتون رو بدونم(وبلاگی هم شد مشکلی نیست)

صحبتهاتون در حالت کلی کاملا درسته . من هم واقع بینانه بعنوان ناظر نظرم رو گفتم . و با شما کاملا موافقم . اگر بخام نقد کنم وبلاگی میشه . الان میفهمم که چرا کمتر کسی نظرش رو مینویسه و اکثرا از شکلکها استفاده میکنن . .

گاهی یکسری چیزها برای شما ارزشه اما برای طرف مقابل اهمیتی نداره و به اون ارزش ها احترام نمیزاره
رفته رفته چیزهایی میفهمین از طرف مقابل که به تدریج دلسرد میشین و تنها چیزی که براتون میمونه رابطه صادقانه ای است که یکطرفه بوده
این میشه ذهنتون به سمت و سویی میره که با خاطره طرف زندگی میکنید و اون رو تو ذهنتون به شکلی میسازید که تمایل دارین هر لحظه با اون باشید
ولی اون فقط یک ذهنیت و واقعیت نداره ...
نتیجش میشه انزوا و گوشه نشینی در خانه و تکیه کردن به دنیای مجازی! و باز هم زیباسازی و دگرگون سازی چهره واقعی اون شخص به یک شخص ایده آل

یک حقیقت تلخ . نمیدونم ابهام این مسئله کجاست . عدم ارتباط . شاید چون صداقتها رو برای دلمون نگه داشتیم و در واقعیت یا سکوت میکنیم و یا به خاطر کمال گراییمون و شوق زندگی خصوصا در این مورد بی توجه از کنار هم عبور میکنیم . ولی زندگی یک هنره و چقدر ساده است .

از اینکه با این شکلک ها ابراز همدردی می کنید متشکریم